Te lang vastgehouden aan mijn vertrouwde kader

Haar voorliefde voor design met een retrovibe, voor mooie spullen met een hoek af is er altijd al geweest.  Als kind zat ze graag in het interieur van haar grootouders, omgeven door bakeliet en serviesjes. Samen met haar grootvader keek ze naar Amerikaanse films en werd ze verliefd op alles wat jaren vijftig ademt. "Vroeger was ik copywriter en ondertitelaar, maar op een gegeven moment heb ik toch mijn hart gevolgd en een heel bescheiden winkeltje opgericht met vintagespullen", kijkt Ellen Wielandt (48) terug. "Dat winkeltje bevond zich in Tielrode, niet meteen het mekka van vintageliefhebbers, maar toch draaide het goed."

In 2012 zette ze de stap naar Sint-Niklaas en richtte ze Passi Passé op in de Mercatorstraat. Eerst nog met twee andere winkels in hetzelfde pand, om het financiële risico in te dijken, maar al snel kon ze alleen overleven. "In de Mercatorstraat had ik de kans om stelselmatig te groeien, maar eigenlijk had ik al veel sneller moeten verhuizen. Ik ben te lang koppig blijven vasthouden aan mijn vertrouwde kader", vertelt Ellen. "Ik ging er ook vanuit dat mijn spullen te alternatief zouden zijn voor de Stationsstraat. Dat het hier niet zou werken. Maar niets is minder waar. Die verhuis was als een sprong in het diepe, maar nu voelt het alsof ik hier altijd heb gezeten."

Ellen krijgt vandaag tien keer zoveel klanten over de vloer en voelt dat er ook gewoon veel meer animo rond haar zaak is. "Verhuizen naar de Stationsstraat is echt een verfrissend nieuwe ervaring. Vroeger kon ik alleen bouwen op vaste klanten, nu worden mensen de winkel binnen gezogen, springen ze binnen en buiten en doen ze leuke impulsaankopen. Misschien is dat het starterseffect en houdt die groeicurve niet aan, maar ik heb er wel vertrouwen in. Ik heb nog geen reclame gemaakt voor de vernieuwde zaak dus ook op dat vlak heb ik nog wat groeimarge achter de hand."

Om haar vernieuwde zaak toch wat af te stemmen op het grote publiek smeet ze, met pijn in het hart en met de hulp van haar dochter, de overgrote meerderheid van vintage prullaria buiten. "Ik doe niet graag toegevingen op vlak van smaak, maar ik voelde wel dat ik wat tegemoet moest komen aan de smaak van het brede publiek. Maar mijn Belcanto uit '58 blijft te allen tijde mijn favoriete sfeermuziek verspreiden", lacht ze.

Binnenkort vind je er trouwens niet alleen leuke kleedjes met ecofriendly label en grappige cadeautjes met een knipoog naar alles retro. Ook een koffiehoek mét buitenterras moet de klanten lokken. "Dat terras wordt hopelijk een schot in de roos. Het bezoekersaantal in de Stationsstraat hangt altijd nauw samen met het weer - al is het min 27 graden, van zodra de zon schijnt, komen de klanten  - dus zo'n terras wordt een absolute meerwaarde."